​

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
Όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
Τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
Μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά

Άσπρο περιστέρι μες στη συννεφιά
Μου `δωσες το χέρι να ‘χω συντροφιά
Άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
Κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ
Θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
Μου παράγγειλες να ‘ρθω να σε βρω
Κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
Ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Στου γιαλού τα βοτσαλάκια
Κάθονται δυο καβουράκια
Έρμα παραπονεμένα
Κι όλο κλαίνε τα καημένα
ΚΙ η μαμά τους η κυρία καβουρίνα
Πάει τσάρκα με το σπάρο στη Ραφήνα
Κι η μαμά τους η κυρία καβουρίνα
Πάει τσάρκα με το σπάρο στη Ραφήνα
Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
Στου γιαλού, στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Πάει ο κάβουρας το βράδυ
Βρίσκει το τσαρδί ρημάδι
Ψάχνει για τη φαμελιά του
Και τραβάει τα μαλλιά του
Βάζει πλώρη κούτσα κούτσα στη Ραφήνα
Να πετύχει την κυρία καβουρίνα
Βάζει πλώρη κούτσα κούτσα στη Ραφήνα
Να πετύχει την κυρία καβουρίνα
Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
Στου γιαλού, στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Το ξημέρωμα ροδίζει
Και ο κάβουρας γυρίζει
Δίχως τη συμβία πάλι
Κούτσα κούτσα στ’ ακρογιάλι
Με το σπάρο τον ξενύχτη στη Ραφήνα
παίζει τώρα στα ρηχά η καβουρίνα
Με το σπάρο τον ξενύχτη στη Ραφήνα
παίζει τώρα στα ρηχά η καβουρίνα
κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
Στου γιαλού, στου γιαλού τα βοτσαλάκια
Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
Στου γιαλού, στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Σκοτείνιασαν κι απόψε όλοι οι δρόμοι
ο ουρανός αδειάζει απ’ τα πουλιά
είπα να `ρθω ξανά να σου μιλήσω
να σου θυμίσω κάτι απ’ τα παλιά

Όμως δεν ξέρω ποιο στενό να πάρω
οι γειτονιές δεν είναι γειτονιές
είναι το Σάββατο πικρό και μαύρο
και μες στον κόσμο καίνε πυρκαϊες

Σημάδι έβαζα πριν από χρόνια
ένα σπιτάκι, τέσσερα σκαλιά
ένα χαμόγελο που έχει σβήσει
και μια κορδέλα σε χρυσά μαλλιά

Δεν αγάπησα γυναίκα
δεν λαχτάρησα κορμί
όσο λαχταρώ εσένα
κούκλα μου μελαχρινή

Είσαι η ζωή μου η αναπνοή μου
μ’ άναψες φωτιά μέσα στην καρδιά
δεν αντέχω πια
Γλύκα μου και φως μου
το φιλί σου δώσ’ μου
μην με τυραννάς πες πως μ’ αγαπάς
αχ δε με πονάς

Είσαι ο κρυφός καημός μου
της καρδιάς μου ο σεβντάς
βάλθηκες να με πεθάνεις
και στον Άδη να με πας

Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ,
δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά,
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι

Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα

Η αγάπη που μας έδεσε,
η αγάπη που μας έδεσε
πόνο δε θα γνωρίσει
είμαστε δυο σταλαγματιές,
είμαστε δυο σταλαγματιές
από την ίδια βρύση

Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω.
Νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο.
Πόσο λάθος έκανα που για σένα πέθαινα,
τώρα που με πούλησες το ξέρω.

Δεν υπάρχουν άγγελοι δε με ξεγελάνε
τα γαλάζια μάτια, τα ξανθιά μαλλιά.
Πάντοτε οι άγγελοι πιο ψηλά μας πάνε,
όμως από σένανε λείπουν τα φτερά.

Δεν υπάρχουν άγγελοι, κι ας λένε.
Έχω τα σημάδια από σένα που με καίνε.
Σαν παιδί σου δόθηκα
κι όμως να προδόθηκα,
δεν υπάρχουν άγγελοι κι ας λένε.

​

Το δικό σου το μαράζι θα με φάει
Πάει χαμένη η ζωή μου τώρα πάει
Και με δίχως να ντραπώ,
δώσε βάση τι θα πω
Να ‘χεις χάρη μάγκα που σε αγαπώ

Από σένα στη ζωή μου υποφέρω
Θα γεράσω πριν την ώρα μου το ξέρω
Κι αν το θύμα είμαι εγώ
κι όλα σου τα συγχωρώ
Να `χεις χάρη μάγκα που σε αγαπώ

Τι τα θέλεις τα λεφτά;
Να τα κάψεις, τι τα θες;

χέρια αλλάζουν τακτικά
μήπως τα ’χες κι από χθες;
χέρια αλλάζουν τακτικά
μήπως τα ’χες κι από χθες;

Γλέντα τη ζωή,
γλέντα τη ζωή
όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη

Τα λεφτά είναι δανεικά
χέρια αλλάζουν τακτικά
να τα κάψεις, τι τα θες
μήπως τα ’χες κι από χθες;

Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα
όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα
έγινες φήμη και γι' αυτό δε φυλακίζεσαι
ζεις στο σκοτάδι παστρικά
μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεις στα κόκκινα σατέν
που σε τυλίγουνε
άσπροι και σέρτικοι καπνοί
σε καταπίνουνε
σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα
στου πληρωμένου παραδείσου
την αυλόπορτα

Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε
φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν
σου σφυρίζανε
πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν
το αντριλίκι τους
και σου ακουμπήσανε δειλά
το χαρτζιλίκι τους

Γαρύφαλλο στ’ αυτί
και πονηριά στο μάτι
Η τσέπη άδεια πάντοτε,
μα η καρδιά γεμάτη
Γαρύφαλλο στ’ αυτί
και ποιος θα σου τ’ αρπάξει
Σφιχτή γροθιά το στήθος σου,
που σκίζει το μετάξι

Χτύπα τα πόδια τσίφτισσα,
τσιγγάνα τουρκογύφτισσα
Τσιγγάνα τουρκογύφτισσα,
χτύπα τα πόδια τσίφτισσα

Γαρύφαλλο στ’ αυτί
και στα μαλλιά μαντήλι
Είναι το στόμα σου δροσιά,
είναι φωτιά τα χείλη
Γαρύφαλλο στ’ αυτί,
στο στόμα το τσιγάρο
Πού είναι το τσαντίρι σου,
για να `ρθω να σε πάρω

Φέρε μια βόλτα τσίφτισσα,
τσιγγάνα τουρκογύφτισσα
Τσιγγάνα τουρκογύφτισσα,
φέρε μια βόλτα τσίφτισσα

Είπα να τα γράψω όλα στο χιόνι
για να κάνουμε χωριό
Είπα να τα γράψω όλα στο χιόνι
για να κάνουμε χωριό
όμως με την τρέλα, τρέλα που σε δέρνει,
τσάμπα βλέπω, σ’ αγαπώ,
όμως με την τρέλα, τρέλα που σε δέρνει,
τσάμπα βλέπω, σ’ αγαπώ,
αχ, τσάμπα βλέπω, σ’ αγαπώ.

Είπα τα πικρά γλυκά να κάνω
κάποια άκρη για να βρω,
είπα τα πικρά γλυκά να κάνω
κάποια άκρη για να βρω,

όμως τσάμπα ψάχνω
για δροσιά στην άμμο
και στην έρημο νερό,
όμως τσάμπα ψάχνω
για δροσιά στην άμμο
και στην έρημο νερό,
αχ, και στην έρημο νερό.

​

Δε σ' αδικώ που έχεις βρει αγάπη άλλη
Φταίω εγώ, που έχω αδύνατη ψυχή
Δε σ' αδικώ που το ποτέ δε θα' ναι πάλι
και μια ζωή θα με παιδεύει το γιατί

Να μην το πιω, Θεέ μου, ετούτο το ποτήρι
πριν ξημερώσει, αφού πια δε μ' αγαπάς
Ποτέ δε μου' κάνες κανένα μου χατίρι
Δεν ήσουν έρωτας, δεν ήσουν έρωτας
δεν ήσουν έρωτας εσύ ήσουν Γολγοθάς

Δε σ' αδικώ που στο μηδέν με έχεις στείλει
που δε χωράς, μες το δικό μου το πολύ
Δε σ' αδικώ που θες να μείνουμε δυο φίλοι
και το ζητάς με του Ιούδα το φιλί

Μπάρμπα Γιάννη γέρασες
πολλές φουρτούνες πέρασες
Κι από κοντά μας
ήρθε ο χάρος να σε πάρει
Εσύ που σαν αδέρφι μας
δε χάλαγες το κέφι μας
Κάνε μου τώρα και μια τελευταία χάρη

Ένα γράμμα να μου στείλεις απ’ τον Άδη
Αν το φως είν’ πιο καλό απ’ το σκοτάδι
Φως υπάρχει εδώ πάνω
Μπάρμπα Γιάννη μου που λες
Μα το φως τι να το κάνω;
Πού `ναι μαύρες οι καρδιές

Μπάρμπα Γιάννη φίλες μου
ένα μαντάτο στείλε μου
Και το μπουζούκι σου κι εκείνο περιμένει
Εδώ τα ίδια πράματα
βάσανα πόνοι κλάματα
Στον κάτω κόσμο
τέλος πάντων τι συμβαίνει

Δεν έχω περιθώρια στενέψανε τα όρια
χωρίς καρδιά δε θέλω να γυρίζω
σιγά σιγά πεθαίνουμε
στα ίδια πάντα μένουμε
μα μια ζωή καλύτερη αξίζω

Συγγνώμες κι άλλα θύματα
θα πάρουνε τα κύματα
βουλιάζεις στην ελπίδα που κρατάω
σιγά σιγά διαλύθηκα τον έρωτα φοβήθηκα
για μια ζωή καλύτερη θα πάω

Σου δίνω πίσω σου δίνω πίσω
την αγάπη που μου δάνεισες
δώσε μου πίσω δώσε μου πίσω
τη ζωή μου και ξοφλάμε
να σου θυμίσω είχε παλιόκαιρο τη μέρα
που σε γνώρισα
πώς θες εσύ πώς θες εσύ
για καλοκαίρια να μιλάμε

Τα χρόνια που μετρήσαμε
ποτέ μας δεν τα ζήσαμε
με τι ψυχή ψυχή θα παραδώσω
λοιπόν τι περιμένουμε
γεννιόμαστε πεθαίνουμε
ζητάς κι εγώ τι άλλο να σου δώσω

​

Έχεις κορμί αράπικο
και μαύρα μάτια πλάνα
Η μάνα που σε γέννησε
θα ήτανε τσιγγάνα

Γιαχαμπίμπι, γιαλελέλι
χόρεψέ μου τσιφτετέλι
Είσαι κούκλα μου τσαχπίνα
μια φελάχα αραπίνα
Γιαχαμπίμπι, γιαλελέλι
χόρεψέ μου τσιφτετέλι

Η ομορφιά σου μάνα μου
φουντώνει το σεβντά μου
Έλα γλυκιά σουλτάνα μου
για πάντα στον οντά μου

Ένα ένα χαμηλώνεις
τα ματόκλαδα και κλαις,
σαν μικρό παιδί θυμώνεις
και παράπονα μου λες.

Η αγάπη μου για σένα
είναι άστρο μακρινό
και τα λόγια χελιδόνια
σ’ έναν άδειο ουρανό.

Η αγάπη μου για σένα
είναι τόσο δυνατή:
τριαντάφυλλο στην άμμο
και βροχούλα στο χαρτί.

​

Μια μελαχρινή, γιάλα,
κούκλα ζωντανή, γιάλα, εεε
Σαν την είδα στο χορό, γιάλα,
αχ, δε βαστώ, γιάλα, θα τρελαθώ,
να χορεύει τσιφτετέλι
σ’ ένα γύφτικο σκοπό

Είχε ένα κορμί σαν χέλι,
βάι βάι βάι βάι βάι, βάι βάι βάι βάι βάι,
είχε ένα κορμί σαν χέλι,
χόρευε το τσιφτετέλι,
χόρευε το τσιφτετέλι,
χόρευε, σκορπούσε κέφι
με το ντέφι της, με το ντέφι της, γιάλα,
με το ντέφι της
κι όλα γίναν άνω κάτω
για γούστο και για κέφι της.

Πως να της το πω, γιάλα,
πως την αγαπώ, γιάλα, εεε
Θα με φάει ο καημός, γιάλα,
που να τη βρω, γιάλα, να της το πω
πως θα γίνει πια δικιά μου
και θα τη στεφανωθώ.

Πάνω απ’ τα σύννεφα στον άλλον ουρανό
Θα φτιάξω ένα παλάτι από εφημερίδες
Για να ταιριάζει με τον χάρτινο καιρό
Που φύλλο έκανε του ανθρώπου τις ελπίδες

Φωτιά Για να καούν τα χάρτινα
Καρδιά κομμάτια πάρ’τηνα
Χωρίς αυτή να ζω
Με μια με μια φωτιά καλύτερα
Να ζέσταινα, να ήξερα το μέσα μου κενό
το μέσα μου κενό

Από τα χάρτινα μπαλκόνια η καρδιά
Θα φτερουγίζει θα ραγίζει σα σημαία
Μια σπίθα που θα περιμένει τον βοριά
Να την ανάψει με τα ψεύτικα παρέα

Σύρε να πεις της μάνας σου να
κάνει κι άλλη γέννα
να κάψει κι αλλουνού καρδιά πως
έκαψε και μένα.

γιάλα, γιάλα μπίντα γιάλα
τα ματάκια σου τα μαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα
που είναι όλο φωτιά και λαύρα.

Όταν σ’ εγέννα η μάνα σου ο
ήλιος εκατέβει
σου ’δωσε χάρη κι ομορφιά και
πάλι ξανανέβει

Αμάν γιάλα ώπα γιάλα
τα ματάκια σου τα μαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα
που είναι όλο φωτιά και λαύρα.

​

Καράβι το φεγγάρι στο σώμα κύλησε,
ια άνομα πελάγη κρυφά μας μίλησε.
Με μάτια αναμμένα, με λόγια ανήμερα
κατάργησα για σένα
σταθμούς και σύνορα.

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει,
στιγμή δε σκέφτηκα,
εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.
Σε σένανε με πάνε όλα τα βήματα,
κι ας είναι να περάσω σαράντα κύματα.

Καράβι το φεγγάρι μες στο κρεβάτι μας,
τα χάδια μας λυτρώνει και την αγάπη μας.
Σε χάρτες και σε πόλεις
με ψίθυρους καρδιάς
θα καίγονται όσα, φως μου,
δεν ήτανε για μας.

Μου το είπε ένα αηδόνι
πως η άνοιξη τελειώνει
μα εγώ ποτέ μου δεν το πίστεψα
και ανθίσανε οι δρόμοι
άλλη μια φορά ακόμη
και στην αγκαλιά σου μέσα πίστεψα.

Άτιμη καρδιά άτιμη καρδιά
δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά.
δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά.
Μου το είπε μια τσιγγάνα
η καρδιά σου είναι αλάνα
για να παίζουν κάθε Μάη τα παιδιά
κι αν τα γόνατα ματώνουν
τα παιχνίδια δεν τελειώνουν
στους γκρεμούς θα παίζει πάντα η καρδιά.

Άτιμη καρδιά..

Μου το είπε ένα αστέρι
η γραμμή που `χεις στο χέρι
θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά
κι αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά.

​

​

Τέλειωσα μάζεψα τα πράγματά μου
τέλος η υπομονή μου λύγισα
τέλειωσα πίστεψα στον έρωτά σου
μα τον εαυτό μου πάλι αδίκησα ..

Διαταγές δε σηκώνω εγώ που λες
έτσι είμαι κι άμα θες
παιχνιδάκι σου δεν γίνομαι εγώ
όπως πολλές τώρα γύρισε σ’ αυτές ..
τι περίμενες υποχωρήσεις μη ζητήσεις
τέλειωσαν κι αυτές ..

Τέλειωσα σκούπισα τα δάκρυά μου
τέλος η υπομονή μου λύγισα
τέλειωσα άντεξα στις προσβολές σου
όμως η καρδιά μου είναι αλήτισσα ..

Αφήνω πίσω στην καρδιά μου
δυο πληγωμένα σ' αγαπώ
Κοντά σου έρχομαι καρδιά μου
και περιμένω να σωθώ
Κοντά σου έρχομαι καρδιά μου
και περιμένω να σωθώ
Αφήνω πίσω στην καρδιά μου
δυο πληγωμένα σ' αγαπώ

Μου λες δε γίνεται να ξαναείμαστε μαζί
Πως αποκλείετε και γω κομμάτια γίνομαι
Μου λες δε γίνεται όμως με ένα μου
φιλί καρδιά μου Γίνεται, γίνεται, γίνεται

Αφήνω πίσω στην καρδιά μου ένα μεγάλο χωρισμό
Κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
Κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
Αφήνω πίσω στην καρδιά μου ένα μεγάλο χωρισμό

Είμαστε αλάνια,
διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα
και δεν την τρομάζουν
οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα
και δεν την τρομάζουν
οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα

Τι τα θες, τι τα θες,
πάντα έτσι είν’ η ζωή
θα γελάς ή θα κλαις
βράδυ και πρωί

Κάθε μας μεράκι
γίνεται τραγούδι και το λέμε
και μες στα στραπάτσα
μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε
και μες στα στραπάτσα
μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε

Ανάμεσα Καλλίπολη και Τζάννειο
εβρήκα το Θεό τον επουράνιο.
Αντάμωσα το φίλο μου το Μέρτικα
με τα βαριά τσιγάρα και τα σέρτικα.

Και φούμα φούμα στα βοτσαλάκια
αγίους έβλεπα και αγγελάκια.
Και φούμα φούμα στη Φρεαττύδα
ότι μ’ αγάπαγες, απίστη, είδα.

Ν’ αντέξω την ντροπή σου δεν το μπόραγα,
κρυφά μες στον Περαία κυκλοφόραγα.
Στα μάτια μου ένα μαχαίρι γυάλιζε
γιατί και το κρασί πια δε με ζάλιζε.

Βγήκανε τ’ άστρα
κι οι κοπέλες με τ’ άσπρα
κατεβαίνουν στην κάτω γειτονιά
Τα παλληκάρια παρατάνε τα ζάρια
κι ανταμώνουν στου δρόμου τη γωνιά.

Στου Παραδείσου
τα μπουζούκια θα με πας,
κι αφού χορέψουμε και πάψει ο σαματάς
εφτά τραγούδια θα σου πω,
για να διαλέξεις το σκοπό,
που θα μου πεις,
για να σου πω το “Σ’ αγαπώ”.